China.. *zucht*

De eerste week in China. Een erg bewogen week (letterlijk). Het begon al in het vliegtuig van Sri Lanka richting Beijing. De vlucht duurde zeven en een half uur, waarvan minimaal 5 uur turbulentie. Ik heb vaker gevlogen. Ook wel met turbulentie, maar dit was blijkbaar de druppel voor mij. Ik begon de vlucht al met goeie hoofdpijn. De verzachtende noten van Sam Smith live in Concert mochten helaas ook niet baten. Doordat er erg veel turbulentie, nare geluiden (kom ik zo op terug) en sterke (soms vieze) geuren voorbij kwamen werd de hoofdpijn alleen maar erger. Daarnaast werd ik door de turbulentie heel erg misselijk, wat me nog nooit is overkomen. En daarbovenop kreeg ik mijn derde migraine aanval (gelukkig alleen de vlek voor mijn ogen en niet de hoofdpijn) in een week.

In het vliegtuig werd meteen al duidelijk dat Chinezen een ander soort volk is dan de Europeanen. Er zat een vrouw in het vliegtuig die vaak en vies aan het rochelen was. Alsof ze elk moment een grote, groene klodder slijm uit kon spugen (sorry als je dit leest tijdens het eten). Wij dachten dat dit alleen deze vrouw was, maar het tegendeel heeft zich bewezen. In China (vooral de menopauze generatie) zijn ze het gewend om erg luid en goor hun keel te schrapen en dit op elk gewenst punt uit te spugen. Hier kunnen (en willen) we niet aan wennen.
Gelukkig werden we na deze verschrikkelijke vlucht opgepikt (en gebracht naar ons hotel) door een aardig, Engels sprekende jonge dame van onze leeftijd. We zouden hier een uur over doen, maar dit was gelukkig maar een half uurtje. Het hotel in Beijing was typische Chinees te noemen. Rode lantaarns met franjes om het pad richting de kamers te verlichten, zo hier en daar een versteende draakachtige leeuw om je welkom te heten voordat je een gebouw binnen stapt, goudvissen in een over-sized bloempot, rood met bloemenmotief behangetje aan de muur. Kortom lekker Chinees en ook erg leuk om te zien.

Onze eerste volle dag in Beijing hadden we vrij. We hebben dus maar besloten om zelf een beetje rond te trekken door de stad op zoek naar toeristische trekpleisters. Na een prima tram ritje en een fietstaxi (waarvan de chauffeur ons bizar veel geld heeft afgetroggeld) hebben we deze ook gevonden. We kwamen uit bij de Verboden Stad, Botanische tuin en het Plein van de Hemelse Vrede. We hebben eerst de Verboden Stad bekeken. Het was immens groot. De hoge gebouwen, het imposante gezicht van de Chinese leider en de grote open pleinen trokken veel toeristen (vooral Chinese). Volgens mij hebben een aantal Chinezen nog nooit een lang, blank iemand gezien, want ik werd hier door de eerste persoon gevraagd om op de foto te mogen. Me gedragen als bekendheid kon dus ook afgestreept worden van mijn to-do list (Ja, deze stond er op). Na de Verboden Stad hebben we een deel van de Botanische tuin bekeken. Hoewel ze bezig waren met werkzaamheden en dus een deel werd afgeschermd met zeilen, waren de stukken die we konden zien mooi. De kunstige “beelden” en de plantengroei was iets wat ik nog niet in Nederland ben tegen gekomen (behalve het gras, dan kom je wel tegen in Nederland). Als laatste hebben we over het Plein van de Hemelse Vrede gelopen. Naast dat dit een immens groot plein is, is het niet bijzonder. Er staat een groot, breed, stenen monument ongeveer in het midden en het is omringt door grote gebouwen waar toeristen foto’s van maken. Op dit plein ben ik voor de tweede keer met een wild vreemde Chinese vrouw + kind op de foto gegaan.

De tweede volle dag in Beijing was/is er één om niet te vergeten. We zijn naar de Chinese muur gegaan. We werden ’s ochtends vroeg om 7.30u opgehaald om vervolgens een drie en een halve uur (wat uiteindelijk maar twee uur werd) durende autorit te maken richting de muur. Het valt ons op dat de wegen hier in China net zo goed zijn als in Nederland. Dit waren we niet gewend na de “wegen” in Sri Lanka (waar je met 30 kilometer per uur al strak tegen het plafond zit van de TucTuc, omdat de kuilen dieper zijn dan de lokale waterput). We hadden verwacht dat het erg druk zou zijn op de muur, maar er was geen hond (letterlijk geen hond). Op een klein aantal Engelsen, Amerikanen, Zwitserse en Chinezen na was de muur leeg. De waanzinnig mooie uitzichten, de vermoeiende, ongelijke trede, de torens die ongeveer 500 meter uit elkaar stonden en de Amerikaan die ons voor Amerikaans aanzag (omdat ons Engels zo goed was) maakte dit tot één van de mooiste dagen tot nu toe van onze reis.

Volle dag 3 in Beijing was opnieuw een vrije dag. Gerrianne had de wandeltocht over de Chinese muur nog in de benen, maar mijn afgetrainde benen hadden weinig last van de 8 kilometer lange trektocht. We zijn deze dag maar weer toerist gaan spelen in Beijing zelf. We zijn naar de Tempel van de Hemel en de Lama Tempel geweest. De Tempel van de Hemel is eigenlijk een heel groot park (waar je intree voor moet betalen) met een aantal historische gebouwen. Om van de oost - tot de west uitgang te komen moet je al ruim 2 kilometer lopen. Als je dan ook nog het noorden en het zuiden van het park wil zien ben je toch al gauw opnieuw 8 kilometer aan het lopen. Na dit veredelde park te hebben bezichtigd zijn we naar de Lama Tempel gegaan. Wij waren gewend (van Sri Lanka) dat je binnen 10 minuten weer buiten staat, maar deze tempel had iets meer gebouwen dan gedacht. Na een half uur wierook te hebben geroken, mensen hebben zien bidden en stenen, gouden of houten Boeddha’s te hebben gezien hadden we nog niet eens 1/3 van alle gebouwen bezocht. Het meest interessante aan deze tempel is dat hier een wereldrecord staat. Een Boeddha van ongeveer 15 meter hoog dat uit maar één boom is gesneden.

Het was tijd om naar een andere stad te gaan, Xi’an. Een treinreis van vijf en een half uur in een super luxe trein (Nederland kan hier nog een puntje aan zuigen) stond op het programma. We gingen ervan uit dat we mooie stukjes natuur zouden zien, maar de eerste 5 uur was Nederlands landschap. Het enige verschil was dat er geen koeien in de met weilanden bedekte vlakland stonden. Een dag om snel te vergeten. Vanaf het treinstation werden we naar onze hotel gebracht. Het hotel stond midden in de duurste winkelstraat van Xi’an. Tussen Prada en Rolex stapte wij een luxe ogend hotel binnen. Het was modern en strak ingericht. De deur van onze douche was tevens de deur van de wc. Of terwijl douchen en naar de wc gaan kon niet tegelijk.

De volgende dag werden we wederom vroeg opgehaald om samen met (naar eigen zeggen) “two oldies” uit Engeland richting het Terracotta Leger te gaan. Het was wederom erg indrukwekkend. Er zijn drie hallen van verschillende groottes met het kleileger. Hal 1 was het grootst. De breedte van de hal was te vergelijken met de lengte van een voetbalveld. De lengte van de hal was denk ik ongeveer hetzelfde als 7 voetbalvelden naast elkaar. Op de terugweg stopten we bij Mr. Zeng’s shop. Hij heeft voor ons een stenen stempel met onze naam in Chinese tekens gemaakt. Als laatste hebben we nog wat geshopt bij de lokale H&M.

Vandaag was onze laatste dag in Xi’an. We hadden een dag vrij en we moesten wachten totdat we met de nachttrein konden gaan. Vandaar dat we onze winkelstraat maar eens even grondig hebben geïnspecteerd. Helaas was het allemaal te duur en niet van het juiste seizoen. In Australië hebben we geen dikke winterjassen, truien of spijkerbroeken nodig. Dus mijn aankopen bestaat uit een pet en een lange stretch broek. Daarnaast hebben we, omdat we er toch waren, de Bell Tower bezocht. Deze toren staat in het midden van een waanzinnig grote rotonde. Om de twee uur (volgens mij) luiden ze de bellen van deze toren.

Nu zit ik hier mijn verhaal te typen in de nachttrein richting Chengdu. We delen ons hok met twee Australiërs. Hopelijk kunnen we nog een beetje slapen en snurken de twee vreemdelingen niet. Op naar onze laatste 5 dagen China (Chengdu en Hong Kong). Laten we hopen dat we vooral nog meer onvergetelijke dagen beleven.

Ps. Deze laatste alinea ga ik even lekker lopen zeiken, want het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. We zijn eigenlijk wel klaar met de tweede- en derde wereldlanden. We willen luxe (als in en camper en de vrijheid hebben om overal te gaan en te staan waar we willen)! We willen geen gat meer in de grond bij openbare toiletten dat de afgelopen anderhalf jaar niet meer lijkt schoongemaakt. Ik wil geen slap voedsel meer. Ik wil een groot stuk vlees en niet de kipburger bij de lokale McDonalds, omdat dit het meest op echt vlees lijkt. We willen geen gebrekkig Engels sprekende mensen meer. We willen normaal kunnen communiceren met iedereen, zodat onze handen en voeten ook eens rust krijgen. Ik weet namelijk (nog) geen gebarentaal voor “Hoeveel kost dit ritje van hier naar deze bepaalde tempel?” We willen geen rochelende mensen meer. We willen geen tijdsplanning meer. Nu moeten we elke keer wachten totdat we ergens anders naar toe kunnen gaan. Ik wil geen te korte bedden meer. IK BEN LANG! I KNOW!! Ik wil niet meer aangestaard worden, alsof ik van een andere planeet kom. Ik wil geen menukaart of verpakkingen van voedsel dat niet te lezen is. Ik wil zien wat ik bestel of koop. Ik wil niet meer net doen alsof ik de kast terug in ben gedoken. Het is vermoeiend om na te moeten denken over alles wat je doet of zegt. Ik wil geen stokjes meer (hoewel me dit best prima af gaat). Ik wil bestek! Ik wil geen app meer nodig hebben om op internet te komen. Laat mij wifi gebruiken en dat het dan ook gewoon werkt. Ik wil mijn eigen kleren aan zonder dat ik me aan kleding restricties moet houden. Ik wil boulevards om lekker wat te drinken bij een restaurantje op het terras, zodat ik mensen kan kijken. Ik wil ’s avonds ergens een drankje kunnen doen en niet van verveling weten wat ik moet doen als ik om 21.00u op bed lig. Ik wil zelf mijn eten koken, zodat ik weet dat ik het ook lekker vind. Ik wil door naar Australië.