Oud & nieuw en heimwee?

Nee, het gaat niet over het oliebollenfestijn dat rond 31 december gevierd wordt. Ook niet over mijn volgende of vorige verjaardag, want dat is nu niet aan de orde. Het gaat over het afsluiten van een deel van de reis en beginnen met een nieuw deel.
Laat ik beginnen met het verschrikkelijke nieuws. Op het moment dat ik dit typ is al een kwart van mijn reis voorbij. Het goede nieuws is dat ik nog driekwart te gaan heb.
Afgelopen week heb ik geen verhaal getypt, omdat er nagenoeg niks bijzonders is gebeurd. Ik heb een pagina in mijn reisdagboek gewijd aan het opsommen van alle dagelijkse dingen die ik heb gedaan de afgelopen weken, zoals boodschappen doen, kleren wassen, geld pinnen, luieren, ontbijten, lunchen, dineren, rondlopen door Colombo en lessen gemaakt voor de monniken en de vrouwen.
Laat ik nou over het laatste verder willen gaan. Aan alles komt een eind. Zo ook het vrijwilligerswerk. Gisteren hebben we afscheid genomen van de monniken en de vrouwen die we les hebben gegeven. Na van de week een keer duidelijk te hebben gezegd dat dit onze laatste dag was, waren er toch nog een aantal monniken verbaasd dat ze ons met cadeautjes binnen zagen komen en dus toen pas door hadden dat we voor het laatst waren. Voor elke monnik hadden we een pen (want deze moeten ze altijd van ons lenen), een Toy Story gum en een ballon gekocht. Daarnaast kregen ze een aantal keer wat lekkers tussen het tekenen, verven, puzzelen en spelletjes spelen door. Het was dan ook een hele gezellige ochtend dat eindigde met veel leuke lieve kleine cadeautjes van de kleine monniken en van de main-monks. Zo kregen Gerrianne en ik een bandje van één van de kleine monniken gemaakt van wit touw. De monniken bidden richting het touw om zo de 'blessing' van Buddha te geven aan het touw en de dragen hiervan. We zijn op dit moment dus ook 'blessed' door Buddha. Het jammere is dat deze 'blessing' maar een aantal dagen stand houdt. Maar tot die tijd geniet ik er van en is het een welkome cadeau voor mijn bandjes-collectie (dat op dit moment bestaat uit 4). Daarnaast heb ik een bandje gekregen met een schelp eraan van diezelfde kleine monnik. Onze huisbaas wist te vertellen dat dit bandje ook bijzonder was, omdat de schelp ook een bijzondere werking had. Helaas past het bandje niet en kan ik hem dus niet dragen, maar als souvenir is het een hele leuke gift. Als laatste hadden wij voor de main-monks een brief geschreven met hoe dankbaar wij zijn dat wij les hebben mogen geven in hun klooster. Om deze reden kregen wij ook een bedankbrief van hun (met officiële handtekening), met daarnaast nog wat lekkers om 's middags of 's avonds bij een kop koffie of een glas alcohol te nuttigen. We mochten ook foto's maken. Monniken weten blijkbaar ook dat selfies bestaan. Weetje: Foto's maken van de main-monk is toegestaan, zolang het stokje/takje niet op de foto staat. Helaas weten we allemaal dat hij dit ding heeft en wat hij er mee doet.
Vervolgens hadden we de laatste dag met de vrouwen. Een pen en een schriftje met een persoonlijke boodschap maakten deze vrouwen helemaal blij. We kregen van een aantal vrouwen een korte speech over hoe dankbaar zij waren voor onze lessen. Volgens één van de vrouwen waren wij tot nu toe de beste leraren die ze hebben gehad (wij denken dat dit is, omdat wij met de vrouwen conversaties hebben geoefend. Hier hadden ze heel erg behoefte aan). Volgens een andere vrouw waren we een soort van (klein)kinderen voor haar geworden. Op dit moment voelde ik me waanzinnig trots. Niet alleen op ons zelf, maar vooral ook op de vrouwen die aan het begin van de drie weken nauwelijks wat durfden te zeggen en nu een korte speech konden houden om ons te bedanken. We werden dus ook overladen met een belachelijk aantal cadeaus. Beddenlakens, bloemen, armbandje, ketting, kaarsenstandaard, thee. Het mooiste was het afscheid met de vrouwen. Ze wilden allemaal met ons op de foto en we mochten i.p.v. de vertrouwde 3 zoenen op de wangen, twee keer knuffelen (links en rechts).
's Avonds was het tijd voor ons laatste avondmaal met de vrijwilligers. Nadat we een drankje hadden gedaan bij ons vaste stekkie, zijn we naar een Italiaans restaurant gegaan. Hier hadden we onze eigen lounge- en eetruimte, omdat we hadden gereserveerd voor 12 mensen (wat denk ik een grote groep is voor dit restaurant). In de lounge ruimte was het erg gezellig. Tijdens het eten was de sfeer nogal.. ongemakkelijk. We kregen ons eten niet allemaal tegelijkertijd, dus de helft was al aan het eten terwijl de andere helft nog niks had. Daarnaast was dit weer een nieuwe groep vrijwilligers. Van de vorige groep waren er nog maar 5 over en er waren 7 nieuwe bij. Je zou zeggen dat je gespreksstof genoeg hebt, maar blijkbaar zijn we allemaal erg verlegen. Eenmaal thuis aangekomen is het grootste gedeelte van de groep naar bed gegaan i.v.m. het vrijwilligerswerk de volgende dag, terwijl een paar andere (waaronder ikzelf) lekker een drankje en een hapje aan het wegwerken waren. Het was door het gitaarspel van één van de vrijwilligers en de alcohol een hele gezellig avond.
Vanmiddag was het officiële afscheid. We werden om half 3 opgehaald om naar het hotel gebracht te worden. Vanmorgen had ik het lichte gevoel van heimwee. Niet dat ik nu naar huis wil, maar de rest die weg gaat uit het vrijwilligershuis gaat naar huis. Wij gaan de halve wereld nog rond voordat we thuis komen. Het was een apart gevoel. Gelukkig toen we aankwamen bij het hotel verdween dat gevoel volkomen. Na heerlijk te hebben gedineerd (lopend buffet met optioneel rijst en curry, maar dit hoeft dus niet) en een paar cocktails voelen we ons helemaal op onze plek.
Vrijwilligerswerk hebben we gedaan. Nu vrijwillig de toerist uithangen!