Monniken?

Monniken is het thema van dit verslag, want daar heb ik mij deze week vooral mee bezig gehouden.
Maandag zijn we namelijk begonnen met het lesgeven bij de monniken, het project wat we wilden doen. Toch is het iets anders dan gedacht.
We vertrekken 's ochtends vroeg om 7 uur om richting de tempel te gaan. Het is wel even rijden i.v.m. het verkeer en de verrotte wegen waar we overheen moeten.
De eerste dag ging erg moeizaam. We hadden van de vorige vrijwilligers die op dit project stonden verhalen gehoord over waar zij mee bezig waren, maar het is moeilijk om daar mee verder te gaan. Vooral als je niet precies weet wat het niveau van de monniken is, wat je daar hebt, hoe de ruimte is, hoeveel monniken je precies moet lesgeven, et cetera.
Van monniken zou je verwachten dat ze de rust zelve zijn en dat ze alle aandacht voor je hebben, maar niets blijkt minder waar. Het zijn en blijven dan ook jongens tussen de 7 en 17 jaar (die daar soms tegen hun wil naar toe worden gebracht door hun familieleden, omdat ze niet meer voor de jongens kunnen zorgen). Het was dus nogal stoeien met de omgang van deze jongens. Het Engels is beduidend slechter dan dat van de kinderen op de daycare, dus je verstaanbaar maken is ook lastig.
We begonnen met een kennismakingsspel waarbij ze de bal naar elkaar moesten rollen en hun naam moesten zeggen. Dit was al een opgave, want de kinderen mogen nooit met een bal spelen, dus dat was al interessant en de namen die ze hebben (door de 'main-monk' toegewezen) zijn niet uit te spreken. De rest van de dag waren de monniken erg onrustig. Ze renden overal naar toe en begonnen elkaar te slaan. Niet echt wat je bij monniken zou denken.
Dag twee ging een stuk beter. We wisten wat we konden verwachten. We wisten het niveau van de monniken. Deze waren al in twee groepen gesplitst (ik +/- 10 dertien tot zeventien jarigen en Gerrianne +/- 22 zeven tot twaalf jarigen). We hadden deze dag dus meer controle over de situatie.
De rest van de dagen bij de monniken gingen steeds beter. Er zit voor mijn gevoel een lijn in hetgeen ik de monniken wil leren. Ik weet hoe ik ze bij de les kan houden (dat ik op mijn vingers kan fluiten en het plafond kan aantikken als ik spring vinden ze blijkbaar interessant genoeg om naar mij te kijken en op te letten) en ik kan makkelijker de materialen bij elkaar vinden die ik nodig denk te hebben voor het lesgeven.
Wel gebeuren er opvallende dingen bij de monniken. Zo hebben we donderdag en vrijdag een uur moeten wachten omdat de monniken nog moesten ontbijten (terwijl ze vanaf 5 uur al wakker zijn). En de jonge monniken worden hardhandig aangepakt door de 'main-monk'. Zo werd één van de jongere monniken bijna in elkaar geslagen, omdat hij op de trap aan het spelen was terwijl dit niet de bedoeling was. Een andere jonge monnik werd met een dun stokje een aantal keer hard geslagen (wat waarschijnlijk aanvoelt als zweepslagen) waar ik niet goed de reden voor kan vinden. Ik weet niet zo goed hoe ik hier op reageren moet. Het feit dat ik dit in Suriname ook al tegen ben gekomen maakt het dat ik op het moment zelf wel erg vind, maar ik dit blijkbaar heel erg snel (misschien te snel) van mij af kan zetten. We zullen zien hoe het de komende twee weken aan toe gaat.

Naast de monniken geven we ook een groepje vrouwen in de leeftijd van 12 t/m 70 les. Deze vrouwen kunnen beter Engels dan de monniken. Helaas kunnen ze nog nauwelijks een goede Engelse zin vormen. Je kunt erg aan de vrouwen merken dat ze heel erg graag Engels willen leren. Ze vinden alles dan ook goed wat we doen en geven zelf ook nog dingen aan wat ze willen leren. Nu staat voor hun vooral het Engels spreken op het programma.

Deze week is er een groep van 7 nieuwe vrijwilligers in het huis gekomen. Een Nederlandse, een Ierse, een Portugese, een Duitse en drie Spanjaarden. Deze hebben we dan ook meteen maar mee uiteten genomen. Het is een leuke groep vrijwilligers. Helaas hebben we ook afscheid moeten nemen van één van de leukste vrijwilligers in dit huis. Alli, you're amazing!!